داستان این شعر به "آوازهایی از طبقه دوم"، ساخته روی اَندِشون برمی گردد.این فیلم، برای من یکی از تکان دهنده ترین فیلم هایی بوده که اقبال دیدنشان را یافته ام؛ آن چه به نظر می رسد وجه ممیّزه این فیلم، حتی با فیلم های دیگر روی اندشون است، ساختار شعرگونه آن است: "این فیلم یک شعر تمام عیار است". این جمله را بارها در طول دیدن فیلم زمزمه کرده ام. به ویژه که در فواصلی نامنظّم، جمله ای مرتّب تکرار می شود: "معشوق، اوست که می نشیند". بار نخستی که این فیلم را دیدم با خودم گفتم که این جمله باید مصرعی از یک شعر می بود، و اندکی بعدتر دانستم که چنین است. اندکی بیشتر که به جستجویش رفتم، دانستم که روی اندشون، این مصرع را از یکی از اشعار شاعر شهیر پرویی، سزار وایه خو، وام گرفته و این فیلم را نیز به شاعر تقدیم کرده است. نه فقط این مصرع، که سکانس های مختلفی در این فیلم به چشم می خورد که هریک تداعی کننده فضای شعری بندهایی از شعر "تلوتلو خوردن میان دو ستاره" از وایه خو است. سزار وایه خو (1892-1938) نویسنده، ژورنالیست و شاعر کمونیست پرویی است که از الهام بخش ترین و برجسته ترین شاعران قرن بیستم به شمار می رود.